Jan (1530-84)
najwybitniejszy poeta polskiego renesansu, humanista, twórca nowożytnego języka i form poezji polskiej; po studiach w Krakowie i na uniwersytetach włoskich był m.in. dworzaninem i sekretarzem króla Zygmunta Augusta; od 1571 zamieszkał w Czarnolesie; od 1575 związany z Janem Zamoyskim, popierał Stefana Batorego; w twórczości sięgał po klasyczne wzorce lit. gr. i rzym. oraz do renesansowej lit. wł., przekształcając je w obowiązujący przez wiele lat i niedościgniony (do Mickiewicza) wzorzec formalny i językowy lit. pol.; do najwybitniejszych jego dzieł należy księga Pieśni, prezentujących radosną aprobatę świata, patriotyczne Pieśń o dobrej sławie i Pieśń o spustoszeniu Podola, wychwalająca zalety "wsi spokojnej, wsi wesołej" Pieśń świętojańska o Sobótce; dużą popularnością cieszyły się tworzone gł. w dworskim okresie życia K. Fraszki; przejmujące Treny (ok. 1580), napisane po śmierci ukochanej córki Urszuli, dają wyraz protestowi przeciw bezrozumności śmierci; do tematyki politycznej nawiązuje pierwsza polska tragedia renesansowa Odprawa posłów greckich, ostrzegając przed wewn. skłóceniem państwa; ponadto autor poematów publicystycznych (Zgoda, Satyr), liryki rel. (Czego chcesz od nas, Panie), poezji łac., tłumaczenia psalmów biblijnych (Psałterz Dawidów).
TĘCZYŃSKI, TRAGEDIA, RYBIŃSKI, PSALM, PADWA, KRZYŻANOWSKI, ODA, SONET, SĘP-SZARZYŃSKI, TIBULLUS
- KOCHANOWSKI, Andrzej (ok. 1540-ok.(...)
- KOCHANOWSKI, Roman (1857-1945)
- KOCHANOWSKI, Piotr (1566-1620)