(lit.)
patetyczny utwór poetycki opiewający wybitną postać, wzniosłą ideę lub niezwykły czyn; zwykle o kunsztownych układach metrycznych i stroficznych, pierwotnie przeznaczony do śpiewu; w staroż. Grecji gł. forma liryki chóralnej, związana z obrzędami religijnymi i patriotycznymi uroczystościami, z czasem przekształcona w pieśń pochwalną ku czci bohaterów; w poezji rzym. stosowana przez Horacego i Owidiusza; w okresie renesansu rozwinięta przez poetów grupy Plejady, a w Polsce przez Kochanowskiego, Szymonowica i Sarbiewskiego; szczególnym powodzeniem cieszyła w okresie klasycyzmu jako rodzaj lirycznego przemówienia (N. Boileau, J.B. Rousseau, G.R. Dzierżawin; w Polsce - I. Krasicki, S. Trembecki, A. Naruszewicz, K. Koźmian); w romantyzmie wolna od rygorów kompozycyjnych i wersyfikacyjnych o. stała się formą swobodnej wypowiedzi na tematy historiozoficzne lub filozoficzno-religijne (F. Schiller, J.W. Goethe, P.B. Shelley, W. Hugo, A. Puszkin; w Polsce - A. Mickiewicz, J. Słowacki); rzadka w poezji współczesnej, gł. jako forma stylizacji klasycystycznej (J. Tuwim, J. Iwaszkiewicz).