(1864-1921)
poeta, prozaik, publicysta, tłumacz, działacz oświatowy, religioznawca. Radykał, wolnomyśliciel, atakujący każdy rodzaj dogmatyzmu (zwł. rel.). W l. 1890-91 zbliżył się do ruchu socjalistycznego. W l. 1886-88 studiował prawo w Dorpacie. Od 1889 mieszkał w Warszawie (w l. 1890-91 w Krakowie). Publikował w "Tygodniku Ilustrowanym" i "Wędrowcu". Wydawał "Myśl Niepodległą", wypełniając ją gł. własnymi tekstami. Na uwagę zasługuje zbiór wierszy Polonia irredenta (1896) - poet. reportaż z życia Zagłębia, protest przeciw wyzyskowi i nędzy, wezwanie do buntu. L. opowiadał się za sztuką zaangażowaną - jej symbolem był dla poety Prometeusz (opowiadanie Prometeusz, 1900). Powieść Listy człowieka szalonego stała się ostrą krytyką pokolenia modernistów, zwł. artystów dekadentów i głoszonego przez nich hasła "sztuka dla sztuki". Równoczesny debiut N., F. Nowickiego i K. Tetmajera w 1891 r. uznano za początek Młodej Polski.