(1908-88)
powieściopisarz i dyplomata, którego pisarstwo wymaga od czytelnika wiedzy i uwagi. Dzieciństwo spędził w Rosji, po I wojnie światowej znalazł się w Charbinie, gdzie ukończył gimnazjum pol. i debiutował w prasie. Do kraju wrócił w 1928 r., studiował na Uniw. Lwowskim. W l. 1941-43 attach w ambasadzie pol. w Kujbyszewie, po wojnie osiadł w Meksyku; w Polsce na stałe od 1967 r. Początki twórczości przypadają na lata 30., gdy uznanie zdobył powieścią hist. Aecjusz, ostatni Rzymianin (1937). Próbą określenia rodowodu narod. symbolu jest powieść z czasów kształtowania się państwa pol. Srebrne orły (t. 1-2, 1944-45), do tematu powróci później w Tylko Beatrycze (1962). Cała twórczość P. to głównie niekonwencjonalne powieści hist., zbudowane z wykorzystaniem nowoczesnych technik narracyjnych. Autora interesuje starożytny Rzym, ale również dzieje Polski i czasy średniowiecza. Te odległe wieki mają w twórczości P. punkty styczne, niekiedy sięgające współczesności. Pisarz pomija ramy czasu i przestrzeni, skupiając się przede wszystkim na prawach rządzących procesem hist. Do tego samego tematu wraca w różnych okresach twórczości, rozbudowuje go, łączy z innymi wątkami. I tak kontynuacją pierwszej książki jest wydana w 1966 r. Śmierć Aecjusza, z Końcem "Zgody Narodów" (1955) wiążą się Koła na piasku (1966) i Słowo i ciało (1959). Kolejne doświadczenia lit. P. to wielowątkowa powieść historiozoficzna Nowa baśń (t. 1-6, 1962-70) i autotematyczna refleksja Zabij Kleopatrę (1968), Tożsamość (1970), Przeobrażenie (1973), Sam wyjdę bezbronny (1976) i Rozdwojony w sobie (1983). Pewnego rodzaju komentarzem do twórczości są Szkice literackie (1978), Historia w literaturę przekuwana (1980) i wydane pośmiertnie Opowieści o trzech Metysach (1994).
- Parnicki Teodor, (1908-88)
- PARNICKI, Teodor (1908-88)
- TEODOR, Pochodzenia greckiego,...