PARNICKI

Teodor (1908-88)

prozaik i eseista, zwł. autor wysoko cenionych powieści hist.; ur. w Niemczech, w pol. zgermanizowanej rodzinie, która następnie się zrusyfikowała; 1911–28 w Rosji i w Mandżurii; 1941–43 w ZSRR, najpierw zesłany ze Lwowa do Kazachstanu, następnie dyplomata rządu gen. Sikorskiego; po wojnie do 1967 na emigracji w Meksyku, potem w kraju; w twórczości lit. P. silnie obecna jest historia i splatanie się procesów hist. z kulturą i przemianami w cywilizacji, ukazywane poprzez ludzkie losy; akcję swoich powieści umieszczał P. w różnych epokach hist.: w starożytności (Aecjusz, ostatni Rzymianin, Koniec "Zgody Narodów", Słowo i ciało, Twarz księżyca); w czasach kształtowania się świata nowożytnego (Nowa baśń) czy tworzenia państwowości polskiej (Srebrne orły, Tylko Beatrycze); od końca lat 60. twórczość P. to eseistyka historiozoficzna, proza refleksyjna i szkice z elementami autobiograficznymi i autotematycznymi (Zabij Kleopatrę, Tożsamość, Przeobrażenie, Sam wyjdę bezbronny, Historia w literaturę przekuwana; 2003 książka pt. Ostatnia powieść, wydana po raz pierwszy z rękopisu autora, narracyjnie niedomknięta, z tytułem nadanym przez wydawcę; 1972 i 1984 laureat nagród państwowych I stopnia.

POLSKA. LITERATURA. LATA 1955-76, POLSKA. LITERATURA. OKRES 1939-45, SADKOWSKI, POLSKA. LITERATURA. 1918-39

• Parnicki Teodor, (1908-88)
• Parnicki Teodor, (1908-88)
• orły, 1. „ogólnie o chłopcach”;...