komedia F. Zabłockiego wyst. 1785, wyd. 1820, w której wykorzystując intrygę XVII-wiecznego franc. utworu Hauteroche'a ukazał typowo sarmacki wizerunek życia. Akcja toczy się wokół dwóch rodzin szlacheckich, Guronosów i Żegotów, osiadłych w tym samym zaścianku, sporów wynikających z ich głupoty i zacietrzewienia. Błędy rodziców spostrzegają Aniela i Radomir, zakochani w sobie potomkowie, nie mogą jednak zapobiec awanturniczym planom zajazdu. W postawach gł. bohaterów ośmieszył Zabłocki wady szlachty: skłonność do pieniactwa, zacofanie, egoizm, tchórzostwo, nieposzanowanie prawa, pogarda dla chłopów, pychę. Komedia jest wyrazem postępowego stanowiska autora, który w takich zachowaniach szlachty dopatrywał się przyczyn słabości i upadku państwa polskiego. Sarmackiemu zacofaniu rodziców przeciwstawia Zabłocki postawy młodych, światłych, inaczej oceniających nieuzasadnione spory. Dobrze zaobserwowane szczegóły obycz. i bogactwo języka (przysłów i zwrotów idiomatycznych) oraz bezkompromisowość w odzwierciedleniu istoty postawy sarmackiej składają się na walory tej komedii.
Sarmatyzm
Literatura polska