Leopold (1878-1957)
poeta; początkowo we Lwowie, od 1918 gł. w Warszawie; czł. Polskiej Akad. Literatury (1934-39 wiceprezes); patron i autorytet kilku pokoleń lit.; wyszedł z kręgu Młodej Polski, stopniowo ewolując w poglądach na naturę poezji, od impresjonizmu i symbolizmu doszedł do własnego klasycyzmu, obejmującego zarówno filozofię życia harmonijnego, pogodzonego ze światem, jak i nawiązującą do przeszłości, oszczędną w środkach formę; w późniejszych tomikach podmiot liryczny wierszy S. zachowuje młodzieńczą radość życia, choć wzbogaconą o autoironię i świadomość towarzyszącego życiu cierpienia; m.in. tomy poezji Sny o potędze (debiut, 1901), Dzień duszy, Ptakom niebieskim, Gałąź kwitnąca, Ścieżki polne, Ucho igielne, Barwa miodu, Martwa pogoda (1946 - rozliczenie z wojną), Wiklina, Dziewięć Muz; dramaty symbolistyczno-naturalistyczne Skarb, Godiwa; przekłady: psalmów biblijnych, prac filoz., Kwiatków św. Franciszka z Asyżu, Złotej legendy Jacopa da Voragine, sonetów Michała Anioła, wierszy łac. J. Kochanowskiego, prozy J.W. Goethego, T. Manna, R. Rollanda, F. Nietzschego; antologia Lirycy francuscy; nagrody państwowe 1927, 1937, 1951, 1955.
BALLADA, POLSKA. LITERATURA. MŁODA POLSKA, SYMBOLIZM, POLSKA. LITERATURA. 1918-39, TERCYNA, SONET