satyra I. Krasickiego wyd. w zbiorze Satyry (1779), w której autor porównuje czasy sobie współcz. z latami minionymi i stwierdza, że wszystkie wartości ważne w życiu przodków przestały być honorowane. Z wielką stratą dla kraju i siebie szlachta zapomniała o uczciwości, honorze, prawdomówności, religijności, wierności, dlatego autor zapytuje: "Gdzieżeś, cnoto? gdzieś, prawdo? gdzieście się podziały?" Ich miejsce zajęły kłamstwo, podstęp, fałsz, zawiść, wiarołomstwo i rozpusta, od których nie są wolne ani młodzież, ani kobiety. Autor napomina, że brak poszanowania tradycji i niszczenie dorobku kulturowego kraju wiodą na skraj przepaści, dlatego w alegorycznym obrazie Polski, na kształt wizerunku z Kazań sejmowych P. Skargi uświadamia, co jest powinnością obywatelską w chwili zagrożenia: "A choć bezpieczniej okręt opuścić i płynąć, / Podściwiej być w okręcie, ocalić lub zginąć".
- satyra, (łac. satura = mieszanina)...
- Klaskaniem mając obrzękłe prawice, (1858)
- Australia, część świata położona...