(1910-86)
franc. powieściopisarz idramaturg. Wychowanek opieki społ. (matka go porzuciła, ojca nie znał), wcześnie zetknął się zprzestępcami ispoł. wyrzutkami osadzony za kradzież wdomu poprawczym. Przez krótki czas służył wLegii Cudzoziemskiej, po czym na dobre wniknął wpółświatek włóczęgów, kryminalistów ihomoseksualnych prostytutek. Swój pierwszy, napisany klasycznym aleksandrynem, poemat Skazany na śmierć, poświęcony pamięci straconego przyjaciela ikochanka, napisał wwięzieniu, gdzie trafił w1942 r. Wkolejnym więzieniu powstała Madonna kwietna (1944) - oniryczna autobiografia, na którą złożyły się elementy więziennej codzienności iwspomnienia zparyskiego półświatka, przybierające wutworze postać uduchowionej fantasmagorii, napisane przy użyciu języka, wktórym poetyckie metafory sąsiadują zwulgaryzmami iskatologią. Wpodobnym duchu istylistyce utrzymane są kolejne powieści:
Cud róży (1946), Uroczystości żałobne iQuerelle zBrestu (obie 1947). Dziennik złodzieja (1949), opisujący włóczęgę G.po Europie wl. 30., to najbardziej "faktograficzne" dzieło pisarza. Opinię wybitnego dramaturga, twórcy tzw. teatru wteatrze, zapewniły G.sztuki: Ścisły nadzór (1944), Pokojówki (1947), Balkon (1956), Murzyni (1960) oraz Parawany (1961). Wysoko ceniony wśrodowisku pisarskim (petycja m.in. J.P. Sartre’ai J. Cocteau do prezydenta Auriola uratowała go od dożywotniego więzienia za recydywę), G.odrzucał sławę literata, wybierając życie na marginesie społ. Próbę odkrycia motywów takiego postępowania podjął Sartre na kartach swojego studium Święty Genet, aktor imęczennik (1952). Wreakcji na publiczną psychoanalizę własnej osoby idzieła G. stwierdził: "Sartre obnażył to wszystko, co starałem się ukryć", po czym porzucił pisanie na kilka lat. Zmarł whotelu przy Gare de l’Est.
- GENET, Jean (1910-1986)
- Genęt Jean, (1910-86)
- Sartre Jean-Paul, (1905-80)