(1912-94)
franc. dramaturg pochodzenia rum. WBukareszcie ukończył studia, następnie pracował jako nauczyciel języka franc. We Francji na stałe osiadł w1938 r. I. uznaje się za jednego zgł. przedstawicieli tzw. teatru absurdu ( S.Beckett) - awangardowego kierunku wdramaturgii lat 50. XX w., który wyrażał przekonanie oniemożności porozumienia między ludźmi, oabsurdalności otaczającego ich świata. I., którego twórczość wyrosła zducha surrealizmu, zzainteresowań psychologią głębi, pisarstwem A.Jarry’ego, chętnie stosował groteskę, czarny humor, parodię, nonsens. Jego sztuki zawierają wiele akcentów satyr. na tematy społ. czy polit. Dla pierwszego okresu twórczości I. charakterystyczne są jednoaktówki: Łysa śpiewaczka (1950), Lekcja (1951), Krzesła (1952). Kolejne sztuki, Nosorożec (1960), Pieszo wpowietrzu (1962), Król umiera, czyli Ceremonie (1962), Macbett (1972), L’Homme aux valises (1975), koncentrują się na problemach współcz. człowieka, pokazują jego bezradność, samotne zmagania zabsurdalną rzeczywistością, zotaczającym go złem. Ponadto autor szkiców oteatrze (Notes et contre-notes, 1962), nowel, dzienników (Journal en miettes, 1967), powieści Samotnik (1973), libretta opery Maksymilian Kolbe zmuzyką D.Probsta (1988).
- Ionesco Eugne, (1912-95)
- EUGENIUSZ, Pochodzenia greckiego,...