(1922-75)
wł. poeta, prozaik ireżyser. Absolwent uniwersytetu wBolonii, gdzie ukończył studia filologiczne, uległ fascynacji poezją ludową idialektalną, czego wyrazem stało się opracowanie kilku antologii tej poezji oraz napisanie własnego, debiutanckiego tomu wierszy wdialekcie friulańskim (Wiersze dla Casarsy, 1924). Przeciwnik współczesnej cywilizacji, którą utożsamiał ze złem, identyfikował się zbohaterami swoich głośnych powieści, Chłopcy zmarginesu (1955) iBurzliwe życie (1959) - społ. wyrzutkami iludźmi zpółświatka, reagującymi instynktownie. Charakterystyczny dla prozatorskich utworów P. kontrast między okrucieństwem, zezwierzęceniem iostrą erotyką aliryzmem obecny jest także wjego wierszach ztomów: Słowik Kościoła katolickiego (1958), Religia moich czasów (1961) oraz Poezja wkształcie róży (1964). Członek Włoskiej Partii Komunistycznej (zktórej wykluczono go ze względów obyczajowych), swoje poglądy polit., estetyczne irel. zawarł wzbiorach artykułów iesejów: Namiętność iideologia (1960), Heretycki empiryzm (1972) oraz Pisma korsarskie (1975).