(1867-1936)
wł. dramaturg, powieściopisarz inowelista, laureat Nagrody Nobla (1934). Sycylijczyk, syn właściciela kopalni siarki, whistorii lit. zapisał się jako twórca, który centralnym problemem swoich utworów uczynił ludzką osobowość. Wychodził zzałożenia, że człowiek przywdziewający różne maski zależnie od okoliczności, nie jest znany ani samemu sobie, ani innym. Próby zdarcia masek kończą się niepowodzeniem, bo człowiek, pozbawiony poczucia własnej tożsamości nie potrafi być sobą - ten cel osiąga jedynie popadając wszaleństwo. Tymczasem, zmuszony, godzi się na odgrywanie wyznaczonej mu roli wteatrze świata. Cechy tzw. pirandellizmu noszą zarówno nowele ipowieści P., m.in. Nieboszczyk Maciej Pascal (1905), Starzy imłodzi (1909), jak isztuki, wśród których najgłośniejsze to: Sześć postaci scenicznych wposzukiwaniu autora (1921), Tak jest, jak się państwu zdaje (1917), Henryk IV (1921), Każdy na swój sposób (1924) oraz Dziś wieczorem improwizujemy (1929). W1925 r. P. objął kierownictwo artystyczne założonego przez swojego syna Stefana Teatro d’Arte di Roma, który wystawiał sztuki Ramuza, Jewrieinowa, De Stefaniego ijego samego, objeżdżając ze spektaklami Anglię, Francję, Niemcy, Argentynę iBrazylię. Wiele dramatów P. doczekało się wersji filmowych; w1930 r. pisarz został zaproszony do Hollywood wzwiązku zekranizacją sztuki Jaką mnie pragniesz zG. Garbo wgłównej roli. Dziś dramaty P., które nie pozostały bez wpływu na twórczość takich pisarzy, jak: J.P. Sartre, E. Ionesco, J. Genet, należą do żelaznego repertuaru teatrów całego świata.
- Pirandello Luigi, (1867-1936)
- PIRANDELLO, Luigi (1867-1936)
- SQUARZINA, Luigi (ur. 1922)