(427-347 p.n.e.)
filozof gr., najwybitniejszy uczeń Sokratesa. Wgaju Akademosa na płn. wschód od Aten założył szkołę filozoficzną (Akademia Platońska). Twórca idealizmu obiektywnego. Wswojej filozofii, zw. platonizmem, zakładał rzeczywiste istnienie pojęć ogólnych, które są źródłem jedynie pewnej ipowszechnej wiedzy owszelkim bycie, aidee to doskonałe, wieczne iniezmienne prototypy zmiennych rzeczy. Duszę obdarzał P. najwyższą funkcją poznawczą, gdyż zawiera ona wiedzę wrodzoną oideach, którą odzyskuje wdrodze anamnezy (przypomnienia). Głosił utopijną teorię idealnego państwa ocharakterze organicznym itotalitarnym, wktórym jednostka jest podporządkowana państwu. Twórca był dla P. natchnionym pośrednikiem między bogiem aludźmi. Niemal wszystkie dzieła P., pisane przeważnie wformie dialogów, dochowały się do naszych czasów. Za autentyczne uznaje się 27 dialogów, najważniejsze to: Uczta - poświęcona miłości, Fajdros - omiłości będącej dążeniem do zespolenia ze światem idei, Gorgiasz - skierowany przeciw sofistyce, Państwo, Prawa - opaństwie idealnym, Laches - odzielności, Lyzis - oprzyjaźni. Obrona Sokratesa to mowa wygłoszona przed sądem ateńskim, włożona wusta Sokratesa. Poglądy P. znacząco wpłynęły na rozwój staroż. iśredniowiecznej (chrześc.) filozofii, stały się źródłem inspiracji późniejszych kierunków iszkół filozoficznych, m.in. neoplatoników.