Reklama

Proust Marcel

(1871-1922)

prozaik franc. Urodzony wzamożnej rodzinie wziętego paryskiego lekarza, mógł sobie pozwolić na wytworne życie ibywanie wsalonach arystokratycznych oraz na rozwijanie swoich zainteresowań artystycznych; uchodził za znawcę malarstwa, architektury, muzyki, filozofii ibaletu. Wmłodości studiował prawo inauki polityczne. Odbył kilkumiesięczną służbę wojskową, awokresie sprawy Dreyfusa (oficer franc. pochodzenia żyd. niesłusznie oskarżony oszpiegostwo) zaangażował się wwalkę ojego uwolnienie. Udzielał się towarzysko ijako krytyk; nie stronił od romansów (najchętniej zprzystojnymi młodzieńcami). Począwszy od 1905 r. - osłabiony na skutek postępującej astmy - wycofał się zżycia publicznego wdomowe zacisze irozpoczął pracę nad monumentalnym dziełem, cyklem powieściowym Wposzukiwaniu straconego czasu (wyd. wl. 1913-27). Wcześniej opublikował zbiór szkiców Przyjemności idni (1896), do którego grzecznościowy wstęp napisał A.France. Wiele lat po śmierci P. odnaleziono wjego papierach dwa nigdy nie wydane utwory młodzieńcze, powieść Jean Santeuil (1952) - przez niektórych uważana za pierwszą wersję Wposzukiwaniu straconego czasu, oraz esej programowy Przeciw Sainte-Beuve’owi (1954), wktórym autor przedstawił swoje założenia estetyczne, uformowane pod wpływem filozofii H. Bergsona isztuki symbolistów. Do historii lit. P. przeszedł jako pisarz, który zrewolucjonizował klasyczne konwencje strukturalne inarracyjne, panujące dotychczas wprozie powieściowej.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama