(jap. "pochylać się, odbiegać od normy")
jeden z trzech gat. jap. teatru klasycznego, którego rozkwit przypadł na w. XVII i XVIII. W swych początkach k. był rodzajem tańca wykonywanym przez kapłanki dla oczyszczenia miejsca na przyjęcie bóstwa. Z czasem do rytualnych obrzędów dołączono inne formy teatralnej wypowiedzi: dialog dramatyczny, widowisko kukiełkowe i pantomimę. Przedstawienia straciły rel. charakter, a teatr stał się domeną mężczyzn. Sztuki k., składające się z kilkunastu aktów stanowiących odrębną całość, dzielą się na obyczajowe i historyczne; do tradycji nawiązuje rodzaj tanecznego scenariusza przedstawiającego buddyjskie legendy. Elementem wyróżniającym t.k. jest charakteryzacja, polegająca na wyeksponowaniu poprzez makijaż typowych cech bohatera; na twarz aktora nanosi się linie różniące się kształtem i barwą, z których każda symbolizuje odrębną cechę, np. czerwień to sprawiedliwość, granat - zło. Do najsłynniejszych twórców t.k. zalicza się m.in. Tsutuya Nanboku IV i Kowataka Mokuami.
- teatr kabuki, (nazwa złożona z3 słów:...
- KABUKI, jeden z trzech gł. rodzajów...
- TEATR, (kult. 5)