utwory muzyczne, które wg zaleceń władz kościelnych są odpowiednie przy odprawianiu liturgii; najbardziej skodyfikowane jest miejsce muzyki w kościele katolickim. W XX w. określają je encykliki i konstytucje: Motu Propria Piusa X (1903), Divini cultus Piusa XI (1928), Mediator Dei (1947) oraz Musicae sacrae disciplina Piusa XII (1955), konstytucja soborowa Sacrosanctum Concilium (1963). Moc regulującą zasady udziału muzyki w liturgii kat. mają również instrukcje Kongregacji do Spraw Seminariów i Uniwersytetów i do Spraw Kultu. Celem m.k., traktowanej służebnie wobec liturgii, ma być chwała Boga i uświęcenie człowieka. Tendencja druga - reprezentowana m.in. przez Piusa XII - akcentuje równorzędność muzyki wobec liturgii. Własnym śpiewem kośc. kat. pozostaje chorał gregoriański, a także formy polifoniczne - zarówno dawne, jak współczesne. Posoborowe instrukcje w sprawie m.k. przyznają ważne miejsce pieśniom w językach narodowych. Nadal najważniejszym instrumentem są organy piszczałkowe, jednak dopuszczalne jest stosowanie - za zgodą miejscowego biskupa - także innych instrumentów. Szerszym pojęciem jest muzyka religijna: w jej skład wchodzą utwory nie znajdujące miejsca w liturgii, wykonywane poza nią w świątyniach i salach koncertowych.
- KAUKASKICH NARODÓW MUZYKA, muzyka narodów mówiących...
- ROSYJSKA MUZYKA, 1. ludowa wpływa do...
- Boże, coś Polskę, właśc. Hymn na rocznicę ogłoszenia Królestwa Polskiego, pieśń napisana na cześć...