muzyka narodów mówiących językami z grupy j. kaukaskich, m.in. Gruzinów, Adżarów, Abchazów, Adygów, Czeczenów, Czerkiesów, Lezginów, Lazów, zamieszkujących Kaukaz. Zasadnicze znaczenie miała tu kultura Gruzji i sąsiedniej Abchazji (zwł. w rozwoju muzyki kościelnej); mniejsze - związki z muzyką arabską. Najważniejsze gatunki to: epos bohaterski, pieśni i tańce wojenne o pulsujących, ostrych rytmach, często wykonywane z różnymi akcesoriami (szablami, nożami), z popisami akrobatycznymi tancerzy; tańcem wolniejszym jest lezginka Lezginów. Muzyka kościelna notowana od IX w. (znana już w IV w.). Instrumentarium stanowią wskazujące na wpływ staroż. Wschodu: pandora, harfa (czang), trąbka buki; instrumenty rodzime: rogi, dudy (cziboni), fletnia Pana. Charakterystyczna jest wielogłosowość (oparta na burdonie); pieśni polifoniczne wykonywane są przez mężczyzn; brak jest chromatyki i tłumionego brzmienia. W Abchazji rozwinęły się także pieśni sezonowe oraz pieśni pracy (pasterskie, rolnicze), co świadczy o związkach z kulturą bałkańską; instrumentem towarzyszącym eposowi była niegdyś harfa, ob. instrument smyczkowy zwany abjumaa; używa się także fletów pasterskich; muzyka Lazów (mieszkających ob. w Turcji) jest mało zbadana; odznacza się jednogłosowością.
- GRUZIŃSKA MUZYKA, oddziaływała silnie...
- KAUKASKIE JĘZYKI, rodzina języków rdzennej...
- CZERKIESI, lud kaukaski zamieszkujący...