phosphorus, P
pierwiastek chem. należący do grupy azotowców; liczba atom. 15, masa atom. 30,97376; otrzymany po raz pierwszy 1669 przez H. Branda; ma jeden izotop trwały i kilka odmian alotropowych; największe znaczenie ma f. biały i czerwony; f. biały - żółtawa, miękka, woskowata masa; temp. topn. 44,1C, temp. wrz. 280C, gęstość 1,82 g/cm3; b. aktywny chem., łączy się bezpośrednio z tlenem, siarką, fluorowcami i wieloma metalami, tworząc tlenki, siarczki, fosforki, halogenki; z wodorem daje fosforowodory; w powietrzu dymi, ulega samozapaleniu (przechowuje się go pod wodą); silnie trujący, dawka śmiertelna dla dorosłego człowieka wynosi 0,1 g; ogrzewany bez dostępu powietrza w temp. 260C w obecności katalizatora przechodzi w f. czerwony - gęstość 2,34 g/cm3; nietrujący; zapala się dopiero w temp. 440C; ogrzewany z ołowiem do temp. 500-600C przechodzi w f. fioletowy - końcowy produkt polimeryzacji cząsteczek P4; f. czarny - struktura warstwowa powstała w wyniku ogrzania do 200C f. białego pod ciśnieniem; rozpowszechniony w przyrodzie; występuje gł. w postaci minerałów zw. apatytami; ważny składnik organizmów żywych (m.in. w kościach, białku zwierzęcym i roślinnym); zastosowanie: f. czerwony do wyrobu zapałek, ogni sztucznych i jako dodatek do stopów; f. biały do produkcji związków f., w przem. farmaceutycznym i jako trucizna na szczury; związki f. używane są do produkcji środków piorących, nawozów sztucznych i jako preparaty osuszające.
- fosfor, ( symbol : P), związki...
- fosfor, (P)
- FOSFORU TLENKI, dwuskładnikowe połączenia...