(łac., mat., fiz.) w matematyce jest elementem przestrzeni wektorowej; w fizyce w. jest to wielkość fizyczna mająca wartość liczbową, kierunek i zwrot; w przestrzeni trójwymiarowej w. przedstawia się geometrycznie za pomocą uporządkowanej pary punktów: P(x1, y1, z1), Q(x2, y2, z2) przy czym x1, y1, z1 oraz x2, y2, z2 są kartezjańskimi współrzędnymi tych punktów; w. o początku w punkcie P i końcu w punkcie Q oznaczamy 
; prosta przechodząca przez punkty P i Q nazywa się kierunkiem w.
, porządek punktów P i Q - zwrotem w.
(zwrot w.
jest przeciwny do zwrotu w. 
tzn. 
); długość w.
jest równa długości odcinka
i oznaczamy ją 
; w fizyce wielkości fizyczne będące w. oznaczamy literą ze strzałką, np. 
(siła), 
(natężenie pola elektrycznego), 
(indukcja pola magnetycznego) a wartości tych wektorów odpowiednio: 
; dwa wektory 
są równe, jeśli mają ten sam kierunek (leżą na prostych równoległych), zwrot i długość; klasa w. równych nazywana jest wektorem swobodnym; w. zerowy to w. o długości równej zero; działaniami na wektorach oraz operacjami różniczkowania i całkowania wektorów zajmuje się rachunek wektorowy; termin w. został wprowadzony w poł. XIX w. przez W.R. Hamiltona.
WEKTOR
Nauki ścisłe
NORMA, NORMA, WEKTOROWY ILOCZYN, TRANSLACJA, SUMA GEOMETRYCZNA, PODOBIEŃSTWO, NATĘŻENIE POLA ELEKTRYCZNEGO, STRUMIEŃ, TENSOR, NATĘŻENIE DŹWIĘKU