szkoła z Cambridge, zw. także szkołą anglo-amerykańską
kierunek w ekonomii zaliczany do subiektywno-marginalistycznego; powstała w latach 70. XIX w. i uznawała się za kontynuatora ang. szkoły klasycznej; ekonomiści n.sz. w e.p. badali całokształt stosunków rynkowych, formułując na tej podstawie prawidłowości (mechanizmy) produkcji i wymiany; stworzyli swoistą syntezę elementów obiektywnych i subiektywnych, tworząc modele równowagi ekonomicznej w krótkich, średnich i długich okresach; badając warunki tzw. równowagi cząstkowej (tzn. panującej na danym rynku), doszli do wniosku, że wartość i cena danego towaru zależą od użyteczności krańcowej (czyli satysfakcji, jaką osiąga konsument z ostatniej zakupionej jednostki) oraz od kosztów produkcji, które wyznaczają wielkość popytu i podaży; rola tych czynników nie jest jednak stała; zmienia się w zależności od długości badanego okresu; w okresach krótkich decydującą rolę odgrywają popyt i użyteczność krańcowa, natomiast w długich podaż i koszty produkcji. N.sz. w e.p. skupiała swe zainteresowania na funkcjonowaniu rynku i ustalania równowagi ekon.; mało uwagi poświęcano wzrostowi gosp. uznając, że jest on zależny od wielkości procesów inwestycyjnych, na które znaczący wpływ mają czynniki pozainwestycyjne (przyrost naturalny, postęp techn., odkrycia surowców, ekspansja gosp., itp.); zmiany tych czynników zwiększają rentowność inwestycji i chronią gospodarkę przed stagnacją; w efekcie jednak wzrost gosp. zależy od czynników, które nie mogą być przedmiotem analizy ekon. Poglądy n.sz. w e.p. wywarły wielki wpływ na rozwój współczesnej ekonomii. Gł. przedstawiciele: W.S. Jevons i A. Marshall w W. Brytanii i J.B. Clark w USA.