Giovanni (1463-94)
jeden z największych myślicieli włoskiego odrodzenia; pochodził z toskańskiej rodziny książęcej, kształcił się w Padwie; pracując nad próbą pogodzenia platonizmu z arystotelizmem powziął pomysł zorganizowania światowego zjazdu filozofów, który pozwoliłby na wypracowanie wspólnego stanowiska; zjazd się nie odbył, gdyż P. znalazł się w konflikcie z Kościołem i musiał uciekać do Paryża, gdzie go uwięziono. Zachowała się jego mowa na otwarcie zjazdu O godności człowieka, w której wysunął tezę, że wszystko, co rzeczywiście istnieje, posiada własną naturę warunkującą działanie (np. pies zawsze będzie żył po psiemu), natomiast człowiek nie posiada natury, która by go zniewalała; staje się sobą przez działanie, jest ojcem samego siebie; uwarunkowaniem człowieka jest brak uwarunkowań, czyli wolność, jedyny przymus człowieka to przymus bycia wolnym; powróciwszy 1488 do Włoch (dzięki interwencji Wawrzyńca Wspaniałego) uległ wpływom nauczającego we Florencji Savonaroli, rozdał majątek ubogim i na krótko przed śmiercią wstąpił do zakonu dominikanów; P. przyczynił się do odnowienia zainteresowania kabałą i okultyzmem, a także astrologią (choć protestował przeciw jej wróżebnym zastosowaniom). M.in. Heptalus, Conclusiones philosophicae, cabalisticae et theologicae, Disputationes adversus astrologiam divinatricem.