KABAŁA

(hebr. qabbālā - tradycja) forma żydowskiego mistycyzmu oparta na spekulacjach numerologicznych i gramatologicznych związanych z Sefer Jecira (Księgą Stworzenia, IV w.), gdzie pojawia się charakterystyczny dla k. schemat kosmologiczny: 10 sefirot odpowiadających 10 przykazaniom i 22 łączące je drogi odpowiadające 22 literom alfabetu hebr. Najpełniejszy wyraz k. znalazła w Sefer ha-Zohar (Księdze Blasku) autorstwa Mojżesza z Leonu (1250-1305). Traktując 32 elementy składające się na schemat kosmologiczny k. jako boskie atrybuty, emanacje tych samych elementów, z których stworzono świat, w samym układzie liter i słów świętych ksiąg dopatrywano się odpowiednika porządku kosmicznego. Kabaliści twierdzili, że posługując się wypracowanymi przez siebie technikami permutacji i kombinacji liter alfabetu i mistycznej numerologii potrafią odkryć ukryte zamiary Boga. K. rozwinęła się w ezoteryczny system interpretacji , oparty na przekonaniu, że każda litera, słowo i ich umiejscowienie mają okultystyczne znaczenie. Z czasem przyjęło się uważać k. za jedną z technik wróżbiarskich i słowo to zaczęło w ogóle oznaczać wróżenie. W oryginalnej k. żydowskiej działania kabalisty ukierunkowane są jednak na przywrócenie pierwotnej jedności i harmonii w świecie i w osobie (tikkun), kontemplacyjną medytację (kawwana) i ekstatyczne zjednoczenie z esencjami (dewekut).

• Kabała, (hebr. "spuścizna tradycji")...
• kabała, (hebr. gabbălă =...
• WILDER, Thornton (1897-1975)