nauka o polityce
dziedzina nauk humanist. zajmująca się badaniem polityki i życia polit., a w szczególności organizacją aparatu państwa, systemami partyjnymi, normami prawnymi warunkującymi funkcjonowanie podmiotów polityki, psychologią polityki, metodami rządzenia i komunikowania masowego oraz efektywnością działań polit.; w znaczeniu hist. obejmuje również historię myśli polit.; podwaliny nauki o państwie i prawie położyli Protagoras z Abdery, Sokrates, Platon i Arystoteles; w czasach nowoż. Machiavelli i Th. Hobbes, w oświeceniu Ch.L. Montesquieu, J. Locke, Voltaire, J.J. Rousseau, później również A. de Tocqueville, J.S. Mill, A. Comte, K. Marks oraz w XX w. J. Habermas, M. Weber, R. Dahrendorf, C.J. Friedrich; w Polsce rozwijana od XVIII w. (Katedra Umiejętności Polit. we Lwowie), pierwsza pol. szkoła polit. zał. 1911 w Krakowie; po wojnie dziedzina studiów uniw.; gł. przedstawiciele współcz. pol. p.: R. Bierzanek, K. Grzybowski, J.J. Wiatr, F. Ryszka, K. Opałek, M. Sobolewski.
- politologia, (gr. políts - obywatel...
- aktor polityczny, osoba, grupa lub instytucja...
- manipulacja, kształtowanie poglądów,...