nazwa nadawana tradycyjnie jednemu z podstawowych problemów antropologii filoz., jakim jest stosunek świadomości (duszy, jaźni) do ciała (materii), związki zjawisk psychicznych i fizycznych; jakkolwiek p.p. pojawił się już w starożytności, to spór wokół niego nabrał szczególnego znaczenia w XVI-XVIII w. w związku z Kartezjuszem, który dokonał radykalnego rozdzielenia res cogitans (rzecz myśląca, świadomość) od res extensa (rzecz rozciągła, materia); postawiło to problem ich wzajemnego stosunku (czy w ogóle samej jego możliwości); Kartezjusz stał na stanowisku ich pełnej równorzędności, opowiadając się jednak za subiektywistyczną koncepcją psychiki. Próbę rozwiązania p.p. podjęli w duchu kartezjanizmu przedstawiciele okazjonalizmu; moniści stanęli na stanowisku, że świadomość i materia to dwa aspekty tego samego zjawiska; wśród stanowisk monistycznych w XIX w. zaczęło upowszechniać się stanowisko materialistyczne, które w wersji tzw. materializmu wulgarnego redukuje to, co psychiczne do zjawisk fizjologicznych (J. Moleschott); współcześnie nauka najczęściej traktuje procesy psychiczne (świadomość) jako funkcje układu nerwowego (mózgu); w samej filozofii, zwł. od czasów Kanta, p.p. stał się marginalnym (w porównaniu z bardziej istotnym problemem stosunku podmiotu i przedmiotu).
- wierność, zachowanie zgodności...