w psychologii termin oznaczający świadomość własnego „ja”, świadomość własnej tożsamości i odrębności od innych jednostek; ogół nastawień, odczuć i wyobrażeń jednostki na temat niej samej; w psychoanalizie jeden z poziomów organizacji osobowości, obejmujący świadomą reprezentację siebie i relacji ze światem zewnętrznym; j. pozwala na uzgadnianie dążeń popędowych z przeciwstawnymi im społecznymi normami postępowania; w metafizyce oznacza duszę, trwałe podłoże wszelkich aktów psychicznych; w socjologicznej teorii G.H. Meada oznacza osobowość, składającą się z „ja” podmiotowego (odpowiadającego za spontaniczne działania) i „ja” przedmiotowego (odpowiadającego za działania zrutynizowane, wynikające z przyjętych w społeczeństwie zasad postępowania).
- FICHTE Johann Gottlieb, (1762-1814)
- upaniszady, (sanskr. "siedzenie u...
- OSOBOWOŚĆ, jedno z podstawowych...