(polit.)
zespół idei i koncepcji ideologicznych i polit., które związane są lub nawiązują do dokonanej przez Stalina wykładni marksizmu; zawarte w wydanej 1938 książce Historia WKP(b) Krótki kurs, w której - jak twierdzono - znalazły rozstrzygnięcie wszystkie problemy historii, filozofii i nauk społ.; po II woj. świat. ogłoszono oficjalnie, że jej autorem w całości jest Stalin (początkowo miał być tylko autorem rozdziału O materializmie dialektycznym i historycznym). Skodyfikowane w formie katechizmu "prawa" dialektyki i "zasady" materializmu, stanowiące maksymalnie uproszczoną wersję marksizmu, miały znaleźć zastosowanie we wszystkich naukach, co dało impuls do krytyki i rugowania z nauki zwolenników takich "idealistycznych" teorii, jak genetyka, teoria względności czy cybernetyka; postulowana "jedność teorii i praktyki", sprowadzała nauki humanistyczne i sztukę do służenia celom propagandowym partii. Ostatecznym autorytetem rozstrzygającym o prawdzie lub fałszu była partia, w praktyce Stalin. W interpretacji s. marksizm stał się ideologią państwa sowieckiego. Zgodnie z charakterystyką L. Kołakowskiego Marksizm po prostu stał się retoryką, która służy usprawiedliwieniu Realpolitik wielkiego imperium.