najstarsza faza religijnej tradycji Indii zbudowana wepoce wedyjskiej (ok. 1200-800 p.n.e.), charakteryzująca się rozbudowanym ceremoniałem ofiarnym związanym zkultem bóstw, będących zantropomorfizowanymi siłami natury izjawisk przyrody. Duże znaczenie kultowe miała magia, składanie ofiar bogom stało się sztuką, co doprowadziło do wydzielenia się osób obeznanych zobrzędami - braminów. Podstawowe teksty zawierające zapisy filoz. irel. - Wedy (sanhity), zczterech sanhit ściśle liturgiczny charakter mają dwie: Jadżurweda (wiedza formuł ofiarnych) iSamaweda (wiedza melodii iteksty pieśni). Pozostałe to Rigweda (wiedza hymnów; zapis 1028 hymnów do różnych bogów) iAtharwaweda (wiedza zaklęć; formuły izaklęcia magiczne). Wszystkie spisane starszą postacią sanskrytu tworzą wraz ztraktatami (brahmany iupaniszady) oraz utworami niekanonicznymi lit. wedyjską.
wedyzm
Słownik języka polskiego