(VII/VI w. p.n.e.)
ostatni z tzw. biblijnych proroków większych, uważany za wzór cnót dla prześladowanego ludu Izraela; wywodził się z pokolenia Judy; wzięty do niewoli podczas pierwszego najazdu Nabuchodonozora II na Jerozolimę (605 p.n.e.) zajmował wysokie stanowiska na dworze babilońskim i perskim; słynął z prawości i religijności; miał dar wyjaśniania snów; za wierność przekonaniom religijnym wrzucono go do jamy lwów, a jego przyjaciół do pieca ognistego, jednak wszyscy cudownie ocaleli; przez wiele lat uważany za autora Księgi Daniela, która jednak prawdopodobnie powstała dopiero ok. 150 p.n.e.