(353-420)
– urodził się w Tesalonice w ówczesnej Macedonii (ob. Saloniki w Grecji); jako 25-letni młodzieniec opuścił dom rodzinny i przystał do mnichów reguły egipskiej. Po kilku latach powędrował do Ziemi Świętej i tam przez pięć lat wiódł życie pustelnicze w pieczarze koło Jerozolimy. Miał tam także doznać cudownego uzdrowienia w czasie modlitwy na Golgocie. W 393 roku biskup Jezrozolimy, wbrew życzeniu P., udzielił mu święceń kapłańskich, a arcybiskup Cezarei, również używając podstępu wobec pustelnika, który stanowczo nie godził się na pełnienie żadnych urzędów kościelnych, uczynił go biskupem Gazy. Zmarł 26 lutego 420 roku. Jego żywot spisał towarzyszący mu stale diakon o imieniu Marek. Mimo że dokument ten momentami przypomina legendę, przynosi sporo informacji o sytuacji młodego Kościoła w Afryce Północnej, zmagającego się z kolejnymi falami odradzających się wierzeń pogańskich, m.in. kiedy na żądanie cesarzowej Eudoksji P. zburzył świątynię Marnasa w Gazie, wywołało to gwałtowne zamieszki antychrześcijańskie w Egipcie. Na miejscu zburzonej świątyni P. wzniósł kościół i konsekrował go w 408 roku. Wspomnienie – w dniu narodzin dla nieba.