(fale materii)
fale przypisywane każdej cząstce w ten sposób, że relacja pomiędzy częstością ν fali a energią cząstki E wyraża się wzorem
E = hν, gdzie h - stała Plancka. W 1924 fizyk francuski de Broglie wysunął hipotezę, że skoro w niektórych sytuacjach światło, które jest falą, zachowuje się jak cząstka ( fotoefekt, Comptona zjawisko), to być może cząstkę można niekiedy traktować jako falę. I tak elektron w atomie wodoru mógłby być traktowany jako fala stojąca, której długość spełnia relację λ = h/p, gdzie p - pęd elektronu. Hipoteza ta prowadziła do rezultatów zgodnych z tymi, jakie wynikały z modelu atomu Bohra. Falowa natura elektronów potwierdzona została eksperymentalnie przez Davissona i Germera. Hipoteza de Broglie’a stała się impulsem prowadzącym do powstania mechaniki kwantowej. Nie wiemy, jaka jest natura fal materii, ale znamy równania opisujące te fale (równanie Schrdingera) i wiemy, jak na podstawie ich znajomości opisać zjawiska zachodzące na poziomie atomów i cząstek elementarnych. Fale materii nazywane są niekiedy falami prawdopodobieństwa, gdyż na podstawie ich znajomości można określać prawdopodobieństwo znalezienia cząstki w interesującym nas miejscu przestrzeni.