(ruch falowy)
rozchodzenie się wprzestrzeni zaburzenia ośrodka, przenoszące energię bez przenoszenia materii. Rozchodzące się zaburzenie ośrodka sprężystego (gazu, cieczy, ciała stałego) jest f. s p r ę ż y s t ą, pola elektromagnetycznego - f. e l e k t r o m a g n e t y-
c z n ą. Zaburzenie ma najczęściej charakter drgań. Jeśli drgania ośrodka są prostopadłe do kierunku rozchodzenia się fali, to nazywamy ją f. p o p r z e c z n ą; jeśli drgania są zgodne zkierunkiem biegu fali to jest ona f. p o d ł u ż n ą. Gdy zaburzenie jest drganiem harmonicznym, to mamy do czynienia zf. h a r m o- n i c z n ą. Długością f. nazywamy drogę λ, którą pokonuje czoło f. wczasie jednego okresu drgania jej źródła T:
λ = Tv, gdzie v jest prędkością rozchodzenia się f. wdanym ośrodku. Odwrotność okresu to c z ę s t o t l i-
w o ś ć fali: f = 1/T. C z o ł o f. to zbiór punktów przestrzeni, do których wdanym momencie dociera zaburzenie. Ze względu na kształt czoła fale dzielimy na
k u l i s t e, p ł a s k i e i c y l i n d r y c z n e. W analizie kształtu czoła fali posługujemy się często zasadą Huygensa. Maksymalną wartość zaburzenia wywoływanego falą wdanym punkcie przestrzeni nazywamy a m p l i t u d ą
f a l i. Podstawowymi zjawiskami falowymi są: dyfrakcja, interferencja, polaryzacja.