(1630-85)
król Anglii, Irlandii i Szkocji od 1660, syn Karola I. Pomimo poparcia przez Szkotów (1649 koronowany królem Szkocji) w 1651 zmuszony do ucieczki na kontynent. Ponownie przybył do Anglii po układzie z gen. G. Monkiem, powołany na tron ang. przez parlament w 1660. Niepopularny w społeczeństwie ze względu na próbę absolutnych rządów. Za jego panowania nastąpiło zwiększenie władzy parlamentu i rozszerzenie kolonii w Ameryce.