technika graficzna z grupy druków wypukłych; rysunek nanosi się na drewniany klocek, następnie dłutem wycina się te partie, które na odbitce mają zostać nie zadrukowane. Po rozprowadzeniu farby i przyłożeniu papieru odbitki wykonuje się ręcznie. Klocki drzeworytnicze cięte są z drewna wzdłuż włókien lub w poprzek słojów, co ma wpływ na fakturę d. i decyduje o podziale na d. wzdłużny, czyli langowy, i d. poprzeczny, czyli sztorcowy. D. jest najstarszą techniką graficzną, był stosowany już w starożytności do druku tkanin; w sztuce ilustracyjnej rozpowszechnił się w XIV w. Najstarsze zachowane d. europejskie pochodzą z Burgundii (koniec XIV w.); do najwybitniejszych drzeworytników należeli A. Dürer, H. Schäufelein, A. Altdorfer; w Polsce w XX w. technikę d. stosowali m.in. T. Kulisiewicz, J. Panek, W. Skoczylas, K. Wróblewska. D. barwny, odbijany z wielu desek, dla każdego koloru osobnej, jest powszechny w sztuce japońskiej, zwł. XVII-XIX w.
WRÓBLEWSKA, POSADA Jos Guadalupe, GIPSORYT, DŁUTO, WÓJTOWICZ, CAMPENDONK Heinrich, HARUNOBU, PANEK, JARNUSZKIEWICZ, LAURENS