Ludwik (1859-1917)
polski lekarz okulista, syn nauczycielki j. obcych i lingwisty, wyniósł z domu znajomość j. polskiego, rosyjskiego, niemieckiego, hebrajskiego i jidysz, potem opanował jeszcze franc., ang. i hiszp.; twórca międzynar. języka, którego zarys przedstawił w 1887 (mając zaledwie 28 lat), pod pseudonimem Doktor Esperanto ("doktor mający nadzieję") wraz ze słownikiem; przetłumaczył na esperanto wiele utworów lit. światowej, wydał także w tym języku antologię tekstów literackich; utrzymywał żywą korespondencję z entuzjastami swojej idei do końca życia; 1905 był gł. postacią zwołanego do Boulogne (Francja) I Kongresu Esperantystów; zmarł przed wprowadzeniem dekretów Hitlera i Stalina uznających esperanto za "niebezpieczne narzędzie", a także zablokowaniem przez Francję inicjatywy Iranu, by esperanto uznać za j. urzędowy Ligi Narodów.