akceptowane poczucie przynależności do własnej płci i realizowanie określonej roli płciowej (męskiej lub żeńskiej). I.z p. rozwija się od urodzenia i ma trzy źródła (Kegan 1982): (1) środowisko rodzinne. Zdaniem wielu badaczy decydującym momentem jest tzw. etap krytyczny po porodzie, kiedy wytworzenie więzi uczuciowej między dzieckiem a rodzicami zależy od jego płci. W okresie noworodkowym rodzice ujawniają odmienne postawy i zachowania wobec synów i córek. Następnym ważnym etapem jest okres do 2. roku życia, kiedy dziecko uświadamia sobie posiadanie określonych narządów płciowych, co kieruje je w stronę identyfikowania się z własną płcią. Do 7. roku życia trwa formowanie obrazu własnej płci. Dziecko zaczyna upodabniać się do rodzica tej samej płci i usiłuje go naśladować; (2) środowisko rówieśnicze; (3) interakcje seksualne w okresie dojrzewania. Pojęcie i.z p. wprowadził do seksuologii J. Money w 1955 r.; zagadnieniami tymi zajmuje się wielu badaczy i ośrodków naukowych. Zaczęto wyodrębniać różne typy identyfikacji: identyfikację całkowitą (naśladowanie wszystkich zachowań innej osoby łącznie z poglądami, zasadami, ideałami itd.), identyfikację częściową (naśladowanie niektórych cech i zachowań); identyfikację świadomą (osoba wie, że zachowuje się i odczuwa podobnie jak osoba naśladowana); identyfikację nieświadomą; identyfikację zewnętrzną (dotyczy cech zewnętrznych naśladowanej osoby); identyfikację wewnętrzną (dotyczy postaw i uczuć osoby naśladowanej); identyfikację trwałą; identyfikację nietrwałą. U niektórych osób mogą wystąpić zaburzenia identyfikacji z płcią. W miarę poznawania mechanizmów rozwoju i.z p. rozszerza się klasyfikacja jej zaburzeń. Obecnie wyodrębnia się następujące odmiany zaburzeń i.z p.: (1) zaburzenia i.z p. w dzieciństwie, które charakteryzują się uporczywym, głębokim niezadowoleniem z własnej płci wraz z potrzebą posiadania cech płci przeciwnej. Cechuje je stałe zainteresowanie ubraniem i postępowaniem płci przeciwnej i odrzucanie własnej. Rozpoznanie tego zaburzenia wymaga ustalenia mechanizmów, a nie wystarczy stwierdzenie u dziewczynek zachowania chłopięcego, a u chłopców zachowania dziewczęcego; (2) zaburzenia i.z p. w okresie dojrzewania. Dana osoba cierpi z powodu niepewności dotyczącej własnej identyfikacji lub orientacji seksualnej, co wywołuje lęk lub depresję. Najczęściej dotyczy osób mających trudności w określeniu własnej orientacji (homoseksualna, biseksualna lub heteroseksualna). Może także wystąpić u osób, które po okresie pozornie ustalonej orientacji zauważyły zmianę swojej orientacji.
- autoginefilia, jedna z postaci zaburzeń...
- dziecięcy erotyzm i seksualność, poczucie przynależności...
- TRANSSEKSUALIZM, jedna z form zaburzonej...