Fantastyczna postać z dramatu Stanisława Wyspiańskiego Wesele
Pęk słomy, otulający i chroniący przed zimnem różę rosnącą w bronowickim ogrodzie, po średnik między światem rzeczywistym a nadprzyrodzonym. Chochoł żartem zaproszony zostaje na wesele przez parę młodą. Po zjawieniu się w weselnej izbie zapowiada przy bycie szeregu widm, będących projekcjami stanów wewnętrznych i myśli biesiadników: Co się komu w duszy gra, co kto w swoich widzi snach. Zjawy te okażą się też personifikacjami obsesji, lęków i marzeń Polaków żyjących na przełomie XIX i XX w.
Kolejny raz Chochoł pojawia się pod koniec dramatu, aby swą grą i śpiewem wprowadzić bohaterów w lunatyczny taniec, symbolizujący niemoc, bierność i otępienie. Chochoł to postać wieloznaczna. Niektórzy literaturoznawcy widzą w nim symbol narodowego pasywizmu, bezsiły. Inni przypominają, że kryje on w swoim wnętrzu różę, oznaczającą nadzieję, wewnętrzny ogień, życie, zmartwychwstanie, odrodzenie. Głównym zadaniem Chochoła jest kompromitacja romantycznych obrazów oraz mitów, które w rzeczywistości uwodzą i usypia ją naszą świadomość, nakazują bezwzględne podporządkowanie się woli boskiej, bierne oczekiwanie na cud, ślepą wiarę w archaiczne już hasła.
Deprecjonowane przez Chochoła wartości ucieleśniają nadprzyrodzone zjawy. Bardzo ważną rolę w rozprawie z polskimi mitami odgrywa śmiech (wyraźny w zakończeniu dramatu). Śmiech ma moc oczyszczającą, pełni funkcję katharsis, pozwala definitywnie uwolnić się od martwych haseł i odzyskać prawdziwą siłę.