region autonomiczny i kraina hist. w płd. Hiszpanii; pow. 87,3 tys. km2; 6,9 mln mieszk. (1991); rozciąga się między O. Atlantyckim a M. Śródziemnym; obejmuje Niz. Andaluzyjską, G. Betyckie (z najw. szczytem Płw. Iberyjskiego - Mulhacén, 3478 m) oraz pasmo górskie Sierra Morena; gł. m.: Sewilla (stol.), Málaga, Kordowa, Grenada, Kadyks; największe rzeki: Gwadalkiwir, Genil. Region roln.-przemysłowy; uprawa oliwek, winorośli, cytrusów, zbóż, trzciny cukrowej, dębu korkowego, bawełny i tytoniu; w górach hodowla owiec i kóz; złoża rud żelaza, miedzi, cynku, ołowiu, manganu, uranu, pirytów; przem. spoż. (m.in. wina typu malaga), rafineryjny, stoczniowy, hutnictwo żelaza; centrum turystyki o światowym znaczeniu (Costa del Sol oraz zabytkowe miasta: Sewilla, Grenada i Kordowa); u ujścia Gwadalkiwiru park nar. Donana. Obszar skolonizowany w starożytności przez Fenicjan, VI-II w. p.n.e. we władaniu Kartaginy, potem Rzymu; w V-VII w. w królestwie Wizygotów, 711 zdobyty przez muzułmanów; od VIII w. ośr. kultury muzułmańskiej, od 1212 (bitwa pod Las Navas de Tolosa) do 1492 (upadek ostatniego emiratu - Grenady) stopniowo włączana do Kastylii; od 1981 status wspólnoty autonomicznej w Królestwie Hiszpanii.
LINARES, ÉCIJA, OLIVARES, COSTA DEL SOL, ALPUHARA, ALFONS X MĄDRY, ALHAMBRA, PALACIO VALDÉS, CANTO FLAMENCO, MÁLAGA