flamandzkie Vlaanderen, franc. Flandre
kraina historyczna w płn.-zach. Europie, w granicach Belgii (Gandawa, Brugia), Francji (Lille) i Holandii (Axel, Hulst); w starożytności teren osadnictwa celtyckiego, od I w. p.n.e. prowincja rzymska; w III w. osadnictwo germańskich Fryzów i Franków, w IV i V w. - Flamandów; włączona do państwa frankońskiego, po traktacie w Verdun (843) w granicach Francji; od X w. hrabstwo stanowiące lenno Francji; położenie geograficzne, wczesny rozkwit handlu, przemysłu (włókiennictwo), rozwój miast (Brugia, Gandawa, Lille) zapewniło F. samodzielność; w XII-XV w. najbogatszy i najludniejszy kraj w Europie; przedmiot rywalizacji Francji i Anglii; kolejno we władaniu książąt Burgundii (od 1384 narodowe; ), Habsburgów (od 1477, od 1556 linii hiszpańskiej Habsburgów); ani liczne powstania, ani udział w rewolucji niderlandzkiej nie zapewniły F. niezależności; w XVII w. część ziem przeszło pod panowanie Francji, od 1714 - Austrii; 1794 ponownie włączona do Francji; 1815-30 połączona z Holandią; od 1830 większość terytorium F. znajduje się w Belgii. Teren zaciętych walk podczas I woj. świat. (Ypres).
KAROL II, VLAANDEREN, HAINAUT, ŚREDNIOWIECZE, ESPINEL Vincente, NAMUR, HOLANDIA, CAMBRAI, HASSELT, HOLANDIA