Łužica, niem. Lausitz
kraina hist. między Nysą Łużycką a Łabą, w płd.-wsch. części Niemiec; wyróżnia się Ł. Dolne (część płn.) z gł. m. Chociebuż, i Ł. Górne (część płd.) z gł. m. Budziszyn (Bautzen); ziemia od wczesnego średnowiecza zamieszkana przez Serbołużyczan, w X w. podbita przez Niemców; 1018-31 w państwie Bolesława Chrobrego; 1076 nadana przez króla niem. Henryka IV władcy czeskiemu Wratysławowi II; w drugiej poł. XIV w. przyłączone do Czech; kolonizacja niem. w miastach, od 1635 (poza okręgiem Chociebuża) lenno elektorów saskich; 1815 większa część Ł. przyłączona do Prus, reszta w Saksonii; silny ruch narodowościowy w XIX w., rozwój piśmiennictwa w j. nar., tworzenie organizacji społ.-kult. (Maćica Serbska, Domowina); 1935-38 rozwiązanie wszystkich organizacji; po II woj. świat. własne szkolnictwo, prasa, wydawnictwa.
- Łużyce, mieszkańcy Łużyc:...
- Łużyce, region hist. we wsch.(...)
- Korona św. Wacława, korona królów czes.(...)