( tech.)
jeden z najdawniejszych środków transportu, którego prawzorem było wykorzystanie spływających swobodnie pni drzew i kęp sitowia do przeprawy przez wodę bądź spłynięcia z jej prądem; w neolicie pojawiają się dłubanki, zostaje zastosowany pagaj na pych i wiosło; staroż. Egipcjanie używali na Nilu ł. z warstw papirusu, potem z desek, wprowadzili też na nich żagiel, co umożliwiło żeglugę pod prąd rzeki i na M. Śródziemnym; inną drogą rozwoju szkutnictwa było doskonalenie tratw, czyli elastycznie połączonych elementów pływających, co nastąpiło i w Mezopotamii, i u Indian amer.; ludy północy z niedostatku drewna stosowały skórzane kajaki na szkielecie z kości lub drewna; wielowiosłowe ł. morskie i ł. żaglowe doskonalono przez tysiące lat (galery śródziemnomorskie, drakkary wikingów, statki rzeczne oraz kabotażowce), obecnie straciły one na znaczeniu gospodarczym na rzecz nowoczesnych środków transportu wodnego; ł. spełniają funkcje sportowe, rekreacyjne (jachting, wioślarstwo, kajakarstwo), stanowią też wyposażenie ratunkowe większych jednostek pływających i podstawę flot rybackich.
miejscowość w woj. wielkopolskim, powiat gostyński.