(plast.)
w sztukach plast. kierunek rozwijający się od ok. 1885 do lat 20. XX w.; stanowił protest przeciwko impresjonizmowi, przeciwstawiał się też realistycznemu przedstawianiu świata; artyści dążyli do przekazania głębszych, ukrytych znaczeń poprzez sugerowanie odpowiedniego nastroju, kreowanie subiektywnej wizji; zamiast bezpośredniego odtwarzania rzeczywistości posługiwano się symbolem lub alegorią. S. przejawił się w malarstwie olejnym, ściennym, dekoracyjnym, w grafice i rzeźbie; zaznaczył się w twórczości niektórych artystów ze Szkoły Pont-Aven (np. E. Bernard, L. Anquentin, P. Gauguin), w dziełach nabistów (m.in. P. Sérusier, M. Denis, P. Bonnard, E. Vuillard); przedstawicielami franc. symbolizmu byli G. Moreau i O. Redon, w Belgii J. Ensor i malarze związani z grupą Laethem-Saint-Martin, w Holandii - J. Toorop, w Anglii - A.V. Beardsley, w Niemczech - M. Klinger, H. von Marées i F. von Stuck, w Szwajcarii - F. Hodler, w Rosji - M. Wrubel, w Austrii - G. Klimt, w Norwegii - E. Munch. W Polsce różne odmiany s. przejawiły się w twórczości artystów z okresu Młodej Polski: J. Pankiewicza, J. Malczewskiego, S. Wyspiańskiego, J. Mehoffera, W. Podkowińskiego, W. Wojtkiewicza, W. Ślewińskiego, E. Okunia, rzeźbiarza W. Szymanowskiego; s. wiązał się z secesją lub tendencją ekspresjonistyczną.
PRUSZKOWSKI, KAPIŚCI, TCHÓRZEWSKI, MŁODEJ POLSKI SZTUKA, PLECHANOW, BREYER Tadeusz, NIEMIECKA SZTUKA, IMPRESJONIZM, POSTIMPRESJONIZM, JORUBA