główny (obok szkoły w-wskiej) nurt polskiej historiozofii w 2. poł. XIX w.; rozwijana w kręgu prof. UJ i AU; politycznie związana z konserwatystami zachodniogalicyjskimi (stańczycy); pesymistyczna wizja dziejów Polski, przyczyny upadku kraju i rozbiorów upatrywano w cechach wewn. (słabość rządów, anarchia, liberum veto); krytyczna wobec konspiracyjno-powstańczego nurtu walki o niepodległość; przyczyniła się do publikacji licznych źródeł hist.; gł. przedstawiciele: M. Bobrzyński, W. Kalinka, S. Smolka, J. Szujski.
STAŃCZYCY, SZUJSKI, CHOŁONIEWSKI Antoni, KALINKA, SOBIESKI
- Matejko Jan, (1838-93)
- STARY TEATR IM. HELENY MODRZEJEWSKIEJ, teatr w Krakowie, jeden...
- ŁOZIŃSKI, Władysław, ps. W. Lubicz,...