termin stosowany zamiennie z "Pokolenie 68", "Młoda Kultura" na określenie grupy gł. poetów debiutujących w lit. pol. w 2. poł. lat 60. XX w., a także działalność studenckich teatrów (STU w Krakowie, 77 w Łodzi, Kalambur we Wrocławiu, "8-dnia" w Poznaniu) i własnych czasopism, jak krakowski dwutygodnik (gł. dodatek "Młoda Kultura") czy w-wski "Nowy Wyraz"; ich pokoleniowa autoidentyfikacja nastąpiła w związku z politycznymi wydarzeniami marca 1968 i grudnia 1970; zasadniczym hasłem NF było otwarcie literatury i sztuki na szeroko rozumianą codzienność PRL, alegoryczność poprzedników miało zastąpić mówienie wprost; w kręgu poetów krakowskiej grupy "Teraz" (W. Jaworski, J. Kornhauser, J. Kronhold, J. Piątkowski, S. Stabro, A. Zagajewski) i poznańskich "lingwistów" (S. Barańczak, R. Krynicki) mówienie wprost miało służyć przede wszystkim dekonspirowaniu zakłamania języka konformistycznej oficjalnej publicystyki, opis codzienności miał zastąpić rytuały pustej deklaratywności (którą NF krytykowała w szczególności u swoich poprzedników, poetów Hybryd i Orientacji); tendencje do nadmiernej estetyzacji były przez NF odbierane jako próba ucieczki, rodzaj tchórzostwa przed zmierzeniem się zarówno z cenzurą, jak i rzeczywistością. W tym duchu należy traktować postulat przedstawiania w literaturze rzeczywistości nieprzedstawionej (np. partyjnych zebrań) w programowych książkach NF, jak Świat nieprzedstawiony (1974) J. Kornhausera i A. Zagajewskiego czy postulat etyczności i nieufności w Nieufni i zadufani (1971) S. Barańczaka. W połowie lat 70. drogi poetów tworzących dotychczas dość jednorodną formację rozeszły się.
- Nowa Fala, młodzi poeci ur. tuż...
- Nowa Fala, pokolenie poetów ur.(...)
- Francuska Nowa Fala, (NouvelleVogue)