Wielki Wóz
drugi obok Hinajany (Mały Wóz) z wielkich odłamów, na jakie podzielił się buddyzm w początkach ery chrześcijańskiej; M. rozpowszechniła się w Chinach w I w.; w Japonii w VI w.; w Tybecie w VIII w.; Mongolia przyjęła M. później, Wietnam tylko częściowo. Pomiędzy M. i Hinajaną nie istnieje schizma w ścisłym sensie i te dwie tradycje nie odrzucają się wzajemnie; M. nie przywiązuje wyłącznej wagi do praktyk monastycznych, rozwija kult Buddy (a właściwie Buddów, których liczbę mnoży w nieskończoność, uważając Buddę za istotę absolutną, nieśmiertelną i uniwersalną), ideałem M. jest bodhisatwa, który stara się pomagać innym na drodze do zbawienia, do kanonu Hinajany dodaje inne święte księgi. Powstanie M. tłumaczy się często tym, że w Chinach wyznawcy buddyzmu posługiwali się j. chiń. o zupełnie innej strukturze aniżeli indoeuropejski sanskryt klasycznego buddyzmu; fakt, iż j. chiński tworzą samodzielne monosylabiczne rdzenie o niesłychanym bogactwie semantycznym, sprawiał, że teksty buddyjskie nie mogły być właściwie zrozumiane samodzielnie, bez pomocy mistrza; M. stała się doktryną wymagającą hierarchicznej struktury nauczania, obcej duchowej niezależności pierwotnego buddyzmu.
- LAMAIZM, termin określający...
- buddyzm a seks, uniwersalistyczna religia,...