instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych; korpus rezonansowy w postaci płaskiej drewnianej skrzynki zakończonej dwoma pustymi wewnątrz ramionami, połączonymi poprzeczką (jarzmem); struny z włókna roślinnego, z jednej strony zaczepione na rezonatorze, z drugiej oplecione wokół jarzma, skracano w czasie gry palcami lewej ręki; do ich szarpania używano plektronu. W staroż. Grecji instrument solowy lub akompaniujący przy wykonywaniu pieśni religijnych i eposów (kitarodia); wirtuozowskie popisy muzyków odbywały się w czasie agonów w Atenach, Delfach oraz na wyspie Delos; u Homera k. jest nazywana formingą; w średniowieczu nazwą cythara określano wiele nie związanych z k. instrumentów (np. cytra, perski sitar).
PIEŚŃ, ŚPIEW, LIRA, KINNOR, POEZJA CHÓRALNA, KITHARA, ERATO, EGIPTU STAROŻYTNEGO MUZYKA
- kitary, „chude nogi”
- KITARO, właśc. Masanori Takahashi...
- GRECJI STAROŻYTNEJ MUZYKA, rozwijała się pod silnym...