instrument muzyczny z grupy aerofonów stroikowych; prosta rura drewniana zakończona nieco rozszerzoną czarą głosową; liczne otwory boczne są otwierane i zamykane za pomocą mechanizmu klapowego; u wlotu rury znajduje się podwójny stroik; skala od b do g3, barwa tonu zależna od jego wysokości: od donośnych i wyrazistych (niskie) poprzez miękkie i delikatne (środkowe) po przenikliwe (wysokie); ta różnorodność brzmienia połączona ze znaczną ruchliwością sprawia, że o. jest traktowany jako instrument melodyczny; współczesny o. powstał z franc. szałamai ok. poł. XVII w.; najszerzej wykorzystywali go kompozytorzy baroku i klasycyzmu, w XIX w. stał się głównie instrumentem używanym w orkiestrze; w praktyce kompozytorskiej wykorzystywano dwie odmiany o.: oboe d'amore (obój miłosny) o łagodniejszym brzmieniu oraz oboe da caccia (o. myśliwski) łukowato wygięty, o altowym stroju, tą drogą powstał w XVIII w. rożek angielski.
- obój, delikatne dźwięki oboju,...
- OBÓJ ALTOWY,
- ROŻEK ANGIELSKI, obój altowy