(franc. fauve = dziki) kierunek w malarstwie franc. z pocz. XX w. Po raz pierwszy termin f. użyty został 1905 przez krytyka L. Vauxcellesa, w znaczeniu pejoratywnym, na określenie prac malarskich na wystawie, utrzymanych w jaskrawych ("dzikich") barwach. Do gł. przedstawicieli f. należeli: H. Matisse, A. Derain, M. de Vlaminck, R. Dufy, K. van Dongen, O. Friesz, G. Braque i A. Marquet. Gł. inspiracją dla nich była sztuka P. Gauguina i V. van Gogha, także ludów Afryki i Oceanii. "Dzicy" stosowali czyste, jasne barwy, zarzucali naturalizm i perspektywę, gł. nacisk kładli na emocjonalne oddziaływanie obrazu, w którym najważniejsza była ekspresyjna barwna plama. Unikali symbolicznych treści, wszelkiej anegdoty, skupiając się na kompozycji kolorystycznej. 1905 odbył się słynny Salon Jesienny f. w Paryżu, który wywołał wielki skandal; ugrupowanie fowistów (które nie posiadało nigdy formalnego charakteru) rozpadło się ok. 1907. F. był inspiracją dla ekspresjonistów niemieckich i awangardowych twórców rosyjskich dwóch pierwszych dziesięcioleci XX w.
ŁARIONOW, APOLLINAIRE Guillaume, VILLON, DONGEN Kees van, BRAQUE Georges, AFRYKI CZARNEJ SZTUKA, PECHSTEIN, DUFRESNE Charles, DUFY Raoul, OCEANII SZTUKA
- fowizm, kierunek w malarstwie...
- Apollinaire Guillaume, właśc. Wilhelm Apolinaris Kostrowicki, (1880-1918)
- Gauguin Paul, (1848-1903)