sztuka narodów żyjących na terenach państwa Partów (płd. Turkiestan, Iran, Irak, część Syrii, Afganistanu i Pakistanu) w okresie 250 p.n.e. - 226 n.e.; pozostawała pod wpływami orientalnymi (sztuki ludów środkowoazjatyckich, sztuki późnobabilońskiej, achemenidzkiej) i hellenistycznymi; zachowały się ruiny pałaców partyjskich (Kuh-e Chodża, Hatra, Aszur) z greckimi kolumnami i arkadami zewn. i z wnętrzami zdobionymi malowidłami, kolorowymi stiukami, terakotowymi płaskorzeźbami; pozostałości świątyń z wewn. dziedzińcem (Nippur, Uruk); domy i inne budowle w miastach wznoszono z suszonej cegły (w prowincjach wsch.) lub z cegły palonej i kamienia (w prowincjach zach.); stosowano w konstrukcji łuki i sklepienia kolebkowe; rzeźbę charakteryzował frontalizm w przedstawianiu postaci i statyka kompozycji (reliefy skalne, antropomorficzne sarkofagi, kamienne posągi królów, rzeźby figuralne z brązu, kamienia i terakoty, m.in. gliniane figurki jeźdźców, statuetki nagich kobiet); malowidła ścienne zachowały się w ruinach pałaców w Kuh-e Chodża i Dura-Europos; z rzemiosła artystycznego wyróżniały się wyroby metalowe, biżuteria, glazurowana ceramika.
- TOMASZ, Pochodzenia aramejskiego,...