(wł. falso bordone, fałszywy burdon) rodzaj techniki trzygłosowej polegającej na stosowaniu równoległych akordów sekstowych, powstała XV w. w kręgu tzw. szkoły burgundzkiej; miała charakter improwizacyjny; technika popularna w XV-XVI w. (m.in. G.P. Palestrina, O. di Lasso); jej ślady znajdują się także w kompozycjach późniejszych - od J.S. Bacha do F. Chopina.
MIKOŁAJ Z RADOMIA, ANGIELSKA MUZYKA, WIELKIEJ BRYTANII MUZYKA, RENESANS W MUZYCE, DUFAY Guillaume, GYMEL