Jean Philippe (ok. 1683-1764)
francuski kompozytor i teoretyk muzyki; organista w Awinionie, Clermont-Ferrand, Dijon, Lyonie i Paryżu; 1741 otrzymał zaszczytny tytuł "compositeur de la chambre du roi"; w sporze o styl opery opowiedział się po stronie zwolenników muzyki franc.; znany zwł. jako twórca utworów klawesynowych (Pices de clavecin), przeważnie suit tanecznych, które wywarły wpływ na rozwój faktury fortepianowej; w utworach wokalno-instrumentalnych (motety, kantaty) kontynuował styl franc. baroku, zwł. J.-B. Lully'ego, M.A. Charpentiera, F. Couperina; muzyka sceniczna oparta na motywach mitologicznych: w operach rozbudowane partie chóralne i partie baletowe; kompozycje przeznaczone na scenę układają się w odrębne stylistycznie cykle: tragédies lyriques (m.in. Samson, Castor et Pollux, Dardanus, Zoroastre), opéras-ballets (m.in. Les Ftes de Hébé ou les Talents lyriques, Le Temple de Gloire, Les Surprises de l'Amour), comédies-ballets (La Princesse de Navarre, Platée ou Junon jalouse), pastorales heroiques (m.in. Zais, Daphnis et Eglé), ballets heroiques (Les Indes galantes, Les Ftes de l'Hymen et de L'Amour), muzyka do komedii (Les Courses de Tempé); prace teoretyczne R., zwł. Nouveau systeme de musique théoretique i Génération harmonique stworzyły podstawę praktycznego rozwoju harmoniki funkcyjnej w okresie klasycyzmu i romantyzmu.
KANTATA, TONALNOŚĆ, PIGMALION, KONTRAPUNKT